Eίπα-ξείπα

Eίπα και εγώ μέρα που είναι σήμερα, να πάω σε καμιά εκκλησία, να πω και ένα ευχαριστώ δηλαδή, γιατί πιστεύω πως πολλά ευχάριστα που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, δεν ήταν μόνο απο την καλή μου τύχη ή την εξυπνάδα μου (τρομάρα μου), αλλά οφείλονται κυρίως στην αγάπη τους Θεού που τα ζήτησα και μου τα έδωσε απλόχερα..

Είπα. Ντύθηκα και πήγα με τον αντρούλη. Αλλά αργήσαμε λίγο φαίνεται, και όλες οι εκκλησίες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Και δυστυχώς ή ευτυχώς η πολυκοσμία για κάτι τόσο προσωπικό δεν μου προκάλεί ούτε δέος ούτε είναι κανένα κοινωνικό γεγονός που θα το ευχαριστηθώ. Αντιθέτως μου χαλάει την όρεξη. Χάθηκε ο κόσμος να υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι με λίγα άτομα, να καθήσω σε μια γωνιά με την ησυχία μου; Nα ηρεμήσω και να φύγω;  Και του είπα να με αφήσει καλύτερα σπίτι και να πάει αυτός αν θέλει, όπως και έγινε. Τί να πάω δηλαδή; Nα ιδρώνω δίπλα απο τους άλλους, να θέλω κάθισμα και να μην μπορώ να βρώ; H να κάθομαι έξω στο πεζούλι της εκκλησίας, για να εκπληρώσω το καθήκον μου και το πρέπει; To ευχαριστώ το λέω και απο το σπίτι μου σκέφτηκα..

Τώρα που τα διαβάζω αυτά, μου ακούγομαι κάπως ιδιότροπη και αντικοινωνική. Μπορεί και να είμαι. Αλλά τα πρέπει δεν τα μπορώ με τίποτα.

Αύριο νομίζω θα πάω νωρίς και μόλις αρχίσει να έρχεται κόσμος θα φύγω.

Καλές γιορτές σε όλους σας εύχομαι, να περάσετε όμορφες στιγμές με τα άτομα που σας αγαπούν πραγματικά! (Kαι αν ακούγομαι κάπως ιδιότροπη, συγχωρέστε με, μπορεί και να οφείλεται στις ορμόνες της εγκυμοσύνης :)