Kαι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές

Αυτές τις μέρες έψαχνα το ενδεχόμενο να γίνω ανάδοχος γονέας και βρήκα πολλές χρήσιμες πληροφορίες για αυτό το θέμα. Τελικά, μετά απο τις κατάλληλες κρατικές έρευνες,  δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνει κάποιος ανάδοχος γονέας στην Κύπρο, σε σχέση με τα ζητήματα υιοθεσίας που είναι πολύ περισσότερα και δυσκολότερα. Το μόνο απόθεμα που χρειάζεται να έχεις είναι αγάπη για τα παιδιά. Τίποτε άλλο. Μπορεί να είναι κάποιος μονογονιός ή εργένης, μπορεί να μην έχει μεγάλες οικονομικές δυνατότητες, όπως δικό του σπίτι ή μεγάλο εισόδημα, η αγάπη όμως αρκεί και περισσεύει.

Τα παιδιά αυτά μπορεί να είναι κακοποιημένα ή να προέρχονται απο δυσλειτουργικές οικογένειες. Μπορεί επίσης  οι γονείς τους να μην έχουν την οικονομική δυνατότητα για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να τα μεγαλώσουν και έτσι να ανέλαβε ο κρατικός φορέας την επιμέλεια τους για όσο χρειάζεται.

Οι ανάδοχοι γονείς μπορεί να φιλοξενούν ακόμη και περιστασιακά ένα παιδάκι στο σπίτι τους, για τις γιορτές, λίγες μέρες το Καλοκαίρι κλπ. Αυτές οι μέρες όμως ίσως να είναι αρκετές για να κάνουν τη ζωή ενός παιδιού πιο όμορφη και μεγαλώνοντας να έχει στη μνήμη του όμορφες στιγμές που να μυρίζουν λίγο.. οικογένεια και αγάπη. Για όποιον αγαπά τα παιδιά, ή θα ήθελε να υιοθετήσει ένα παιδάκι αλλά σκέφτεται το ζήτημα της γραφειοκρατίας και τα οικονομικά ζητήματα που προκύπτουν, υπάρχει λύση και μπορεί να προσφέρει την αγάπη του, αρκεί να το θέλει.

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.

Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.»

(Ο. Ελύτης, Εκ του πλησίον)

Πιο κάτω παραθέτω το link για περισσότερες πληροφορίες.

http://www.mlsi.gov.cy/mlsi/sws/sws.nsf/0/1D1CCD718D21B9F3C2256E5B0050D191/$file/Foster%20parents.pdf?OpenElement

Εσείς τι λέτε;

Θα ήθελα να ρωτήσω και όποιος θέλει ας γράψει την γνωμη του..

Χθες  με κάλεσε μια φίλη για φαγητό στο σπίτι της, και θα ήταν παρόντες ο φίλος της και 2 φίλοι του. Τους οποίους και εγώ αλλά και ο άντρας μου γνωρίζει καλά, ποτέ δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα, αντιθέτως κάποιες φορές που βρεθήκαμε όλοι, μια χαρά συζήτησε μαζί τους. Τελικά δεν κατάφερα να πάω για άσχετο λόγο.

 Αλλά ο αντρούλης μετά μου ξεφούρνισε πως δεν το θεωρεί ηθικά σωστό για μένα, απο τη στιγμή που είμαι έγκυος να επισκεφθώ για φαγητό τη φίλη μου η οποία κάνει τραπέζι για τον φίλο της και 2 άλλα παιδιά. Και τώρα σας ερωτώ: δίκαιο έχω  που τον είπα κλειστόμυαλο και ότι ζει στο 1800 ή έκανα λάθος; Τι θα απαντούσατε σε ένα άνθρωπο με τέτοιες απόψεις και το κυριότερο πως θα τον αντιμετωπίζατε στη συνέχεια; Διότι είπαμε, είμαι χαμηλών τόνων, αλλά θύμα όχι- κάτι που το εμπέδωσε στα 100 χρόνια που είμαστε μαζί.

Κόντεψα να το ξεχάσω: Kαλημέρα σας :)) xxx

And the oscar goes to...

Είδα τώρα ότι η φίλη Samaritissa μου έχει απονέμει αυτό το βραβείο! Την ευχαριστώ πολύ για αυτό!
Ακολουθώ λοιπόν το παιχνίδι.

Οι κανόνες είναι:

1.- Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς.

2.- Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις.*

3.- Δίνεις με τη σειρά σου βραβείο σε 11 blogs με λιγότερα από 200 μέλη.

4.- Ενημέρωσε τους για το βραβείο.

5.- Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε.

* Οι ερωτήσεις-απαντήσεις:

1)Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Παρατήρησα πως όταν γράφω αυτά που αισθάνομαι και συζητώ με άλλους ανθρώπους, περισσότερο άγνωστους θα έλεγα, βρίσκω λύσεις σε πολλά πράγματα που με απασχολούν. Ίσως επειδή τα άτομα που μιλώ ανοιχτά, έχω επιλέξει να είναι ελάχιστα. Επίσης το blog είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να εκφράσω τη χαρά μου, διέξοδος για το θυμό, τη λύπη και για ό,τι νιώθω. Υπάρχει και το ημερολόγιο, το ξέρω. Αλλά η ανησυχία μου μην πέσει σε χέρια περίεργων, με ώθησε να το πετάξω αφού πρώτα το έκανα κοματάκια :P 

2)Ποιο το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται.

Δεν έχει συγκεκριμένο θέμα. Με τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει αυτό, αφού γράφω αυθόρμητα ό,τι νιώθω τη δεδομένη στιγμή.

3)Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;

Απο την καθημερινότητα μου, τη ζωή μου, ό, τι με απασχολεί.

4)Σχεδιάζεται από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Όχι, οτι γράφω είναι αυθόρμητο.

 

5)Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Ναι, σκέφτομαι να γράψω  κάποια στιγμή, μη γελάσετε, τις αμαρτίες μου!! Αφού δεν κατάφερα να εξομολογηθώ μέχρι σήμερα, ας τα γράψω εδώ να τα ακούσω απο εσάς!

6)Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Δεν μπορώ να πω ότι αφιερώνω πολύ χρόνο, κάποτε καθόλου, κάποτε 1-2 ώρες. .

 

7)Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Αν έχω τον χρόνο και την ησυχία στο σπίτι, (γιατί να κάνει ο άλλος σκούπισμα και εγώ να γράφω δε γίνεται, δε μου βγαίνει!) και ένα γεγονός που θέλω να το μοιραστώ, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή. 

8)Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

Ότι η κάθε γνώμη (με κόσμιο τρόπο φυσικά!) είναι αποδεκτή και μάλιστα χρειάζομαι να την ακούσω! Μου αρέσουν οι συζητήσεις και είμαι πρόθυμη να συζητήσω με όποιον δήποτε. Τα υπόλοιπα νομίζω μπορεί ο καθένας να τα συμπεράνει με κάποιο τρόπο, όταν με τον καιρό θα ξεδιπλώνω εδώ τον εαυτό μου!

9)Ποια είναι τα χόμπι σας;

Διαβάζω πολλά βιβλία, κυρίως φιλοσοφικού και θρησκευτικού περιεχομένου, κινηματογράφος, πριν μείνω έγκυος ήμουν και fun του γυμναστηρίου, μουσική-πολλή μουσική όμως! και έχω μανία να μαθαίνω ξένες γλώσσες!

Ώρα να απονέμω το βραβείο τώρα!  Aντε και σε καλή μεριά :)

http://horisoria.blogspot.com/

http://www.italian-samizdat.com/

http://rain-tears-drops.blogspot.com/

http://smilitora.blogspot.com/

http://waterfallsoflove.blogspot.com/ 

http://pistos-petra.blogspot.com/

http://neraida-asteriou.blogspot.com/

http://misspsarokokalo.blogspot.com/

http://feggarontymeni.blogspot.com/

http://aliceingrownupland.blogspot.gr/

Φιλούθκια!

Ο πρώην πιστός στρατιώτης!

Στη ζωή μου πάντα ήμουν άτομο αυτό που λέμε προ-γραμ-μα-τι-σμέ-νο! Ίσως από τους γονείς, ίσως απο τον χαρακτήρα μου, πάντα είχα πρόγραμμα για το τι θα κάνω ώστε να τα προλάβω όλα, να εκπληρώσω όλες τις υποχρεώσεις μου κλπ. Υπερβολική μπορώ να πω, αφού ακόμα και για να τηλεφωνήσω σε μια φίλη, μη γελάσετε αλλά έβαζα υπενθύμιση! μπας και ξεχάσω, Αφού είπα κάτι, έπρεπε να το κάνω. Στο κινητό ακόμη χτυπούν οι υπενθυμήσεις που έβαλα πριν 3 και 4 μήνες: Nα ρωτήσω για την τάδε δουλειά, να πάω στο ραντεβού στον τάδε γιατρό κλπ κλπ.

Το πιστό στρατιωτάκι τους τελευταίους μήνες έχασε-και πολύ φοβάμαι για πάντα αυτό το Γερμανικό πρόγραμμα. Αιτία: Ένα έμβρυο μερικών εκατοστών. Και ακόμα που είμαι, λέω στον εαυτό μου, αν άρχισα έτσι, φαντάζομαι όταν Θεού θέλοντος γεννήσω τι θα γίνει.. Πρόγραμμα... γιοκ κατά την Κυπριακή! Πως να ξέρω τι θα κάνω και αν θα μπορώ να το κάνω? Όλα εξαρτώνται αν η εγκυμοσύνη συνεχίσει να είναι τόσο εύκολη, για να μου επιτρέπει να κάνω αυτά που σχεδιάζω..

Όλα τα έγγραφα της δουλειάς, παλαιότερα ήταν καταχωρημένα πριν από μήνες, έτσι ώστε την κατάλληλη στιγμή να τα παραδώσω. Καλά δεν είχα τίποτε καλύτερο να κάνω? Λέω στον εαυτό μου.. Μάλλον όχι! Τώρα δε λέω, οι υποχρεώσεις υποχρεώσεις, αυτό δεν αλλάζει, αλλά κάτι μου λέει ότι έχω σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ, και αν αφήσω και κάτι για την τελευταία στιγμή δεν χάλασε και ο κόσμος!

Άσε που η οικονομική κρίση πλέον δεν επιτρέπει να κάνουμε μεγαλόπνοα σχέδια και όνειρα για το μέλλον.. Ως εκεί που μπορούμε, όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλιστές..

Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε και πριν μπορούσε να μου εγγυηθεί κανείς ότι αυτά που προγραμμάτιζα θα τα έκανα. Απλά είχα συνηθίσει σε ένα τρόπο ζωής τέτοιο, που κάποτε ξεχνούσα ότι κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα ελέγξω και πως όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει.

Γελάει και καλά κάνει! Τελικά το απρόβλεπτο αύριο, μας κρύβει πολλές εκπλήξεις! Οι δυνατότητες μας φθάνουν ως ένα ορισμένο σημείο. Απο εκεί και πέρα, εκεί που ούτε η θέληση ούτε η προσπάθεια μας δεν φτάνει, νομίζω πως πρέπει να τα αφήνουμε σε αυτό που ο καθένας μας ονομάζει Θεό, ή σύμπαν, ή ζωή!

Eίπα-ξείπα

Eίπα και εγώ μέρα που είναι σήμερα, να πάω σε καμιά εκκλησία, να πω και ένα ευχαριστώ δηλαδή, γιατί πιστεύω πως πολλά ευχάριστα που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, δεν ήταν μόνο απο την καλή μου τύχη ή την εξυπνάδα μου (τρομάρα μου), αλλά οφείλονται κυρίως στην αγάπη τους Θεού που τα ζήτησα και μου τα έδωσε απλόχερα..

Είπα. Ντύθηκα και πήγα με τον αντρούλη. Αλλά αργήσαμε λίγο φαίνεται, και όλες οι εκκλησίες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Και δυστυχώς ή ευτυχώς η πολυκοσμία για κάτι τόσο προσωπικό δεν μου προκάλεί ούτε δέος ούτε είναι κανένα κοινωνικό γεγονός που θα το ευχαριστηθώ. Αντιθέτως μου χαλάει την όρεξη. Χάθηκε ο κόσμος να υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι με λίγα άτομα, να καθήσω σε μια γωνιά με την ησυχία μου; Nα ηρεμήσω και να φύγω;  Και του είπα να με αφήσει καλύτερα σπίτι και να πάει αυτός αν θέλει, όπως και έγινε. Τί να πάω δηλαδή; Nα ιδρώνω δίπλα απο τους άλλους, να θέλω κάθισμα και να μην μπορώ να βρώ; H να κάθομαι έξω στο πεζούλι της εκκλησίας, για να εκπληρώσω το καθήκον μου και το πρέπει; To ευχαριστώ το λέω και απο το σπίτι μου σκέφτηκα..

Τώρα που τα διαβάζω αυτά, μου ακούγομαι κάπως ιδιότροπη και αντικοινωνική. Μπορεί και να είμαι. Αλλά τα πρέπει δεν τα μπορώ με τίποτα.

Αύριο νομίζω θα πάω νωρίς και μόλις αρχίσει να έρχεται κόσμος θα φύγω.

Καλές γιορτές σε όλους σας εύχομαι, να περάσετε όμορφες στιγμές με τα άτομα που σας αγαπούν πραγματικά! (Kαι αν ακούγομαι κάπως ιδιότροπη, συγχωρέστε με, μπορεί και να οφείλεται στις ορμόνες της εγκυμοσύνης :)