Ποιήματα του Κώστα Ουράνη

Της αγάπης: ( Ουράνης Κώστας)

Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη

που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,

μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως

τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!

Πόσες φορές αλίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας

πως επιτέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:

Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα

την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,

τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα

κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,

του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:

-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ' είδα!...

 

 

 

 

 

 

 

Η Ζωντανή νεκρή: ( Ουράνης Κώστας)

Δεν πέθανες! Στην κάμαρα ακόμα τ' αρωμά σου

είναι απλωμένο ως τώρα δα να μ' άφησες, κι απάνω

στον καναπέ ατέλειωτο μένει το κεντημά σου

και το κομμάτι που παιζες είναι ανοιχτό στο πιάνο.

Απάνω στο τραπέζι μου πάντα η δική σου εικόνα,

που πάντα με την ήμερη ματιά της με κοιτάζει,

και δεν είναι ο άνεμος, μα είσαι εσύ, την πόρτα

που μισανοίγεις για να μπεις την ώρα που βραδυάζει.

Δεν πέθανες. Είσαι παντού και είσαι μέσα σε όλα:

στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,

στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει η μέρα

κι ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νοιώθω ξαπλωμένη...

Δεν πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:

Tότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!

(Κοιτάζοντας το ημερολόγιο βλέπω ότι συμπληρώνονται  15 χρόνια από το θάνατο του αγαπημένου μου παππού. Αν πω ότι είναι σαν χθες, λέω ψέματα. Στη θύμησή του τώρα ούτε πονώ ούτε δακρύζω. Αλλά ακόμα και 15 χρόνια μετά, βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου. Να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι..)