Συνήθισα την καθημερινότητα μου χωρίς τον πατέρα του παιδιού μου. Κάποιες μέρες ερχόταν και έμενε μαζί μας, κάποιες μέρες έμενε στο χωριό..Η ζωή μαζί του δεν μου λείπει καθόλου.
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να διαφωνήσω μαζί του για ο,τι δήποτε. Σκέφτομαι όμως: Eίναι καλύτερα να προχωρήσω με το διαζύγιο ή να μείνω μαζί του για χάρη του παιδιού; Aν μείνουμε μαζί, πιστεύω πως κάποιες μέρες θα έρχεται στο σπίτι και κάποιες θα μένει στο χωριό, θα δουλεύει και εδώ και εκεί όπως κάνει τώρα και το κυριότερο.. το παιδάκι μου θα έχει αναμνήσεις από τον μπαμπά του, ο οποίος τον αγαπά οφείλω να πω πάρα πολύ. Όσο για καυγάδες κλπ δεν πρόκειται να μαλώσω ούτε και μια φορά μαζί του, όπως και τώρα, άρα το παιδάκι δεν θα μεγαλώσει μέσα σε καυγάδες και εντάσεις. Και σκέφτομαι αφού είναι τόσο εγωιστής και προσπαθεί με το καθετί να με πληγώσει, σε κάποια φάση (το ξέρω ότι θα με μισήσετε τώρα απανταχού απατημένοι, αλλά μπήτε στη θέση μου) να βρω κάποιον άνθρωπο που να με αγαπά πραγματικά-αν βρω, και εννοείται όχι παντρεμένο ή δεσμευμένο, και να έχω παράλληλη σχέση. Να είμαι ευτυχισμένη και το παιδάκι μου να μην πληγωθεί χάνοντας τον πατέρα του...
Σκέψεις κάνω.. Και ζητώ τη γνώμη σας...
