Πάει ο παλιός ο χρόνος

Λίγες μέρες πριν μπει ο καινούριος χρόνος.. Εγώ εδώ με το μωράκι μας και εσύ .. μακριά..

Και όμως οι δύσκολες στιγμές με βοήθησαν να βελτιωθώ πολύ και πιστεύω ότι από όλα αυτά θα βγει ένας καινούριος άνθρωπος. Άρχισα να νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχω και κάποτε δεν τα εκτιμούσα, ή τα θεωρούσα δεδομένα. Πόσα ευχαριστώ χρωστάω στη ζωή, στο Θεό σε όποιον βρίσκεται εκεί και με ακούει.. Ευχαριστώ που είμαι υγιής, που έχω ένα μωράκι  υγιές και χαρούμενο, για το σπίτι, την οικογένεια, τους φίλους, που ζω άνετα χωρίς δυσκολίες, για τις ευτυχισμένες στιγμές που περνώ με το μωρό μου και δεν τις αλλάζω με τίποτα, ίσως και για την κατάληξή που είχαμε τελικά..

Όσο και αν πληγώθηκα το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να βελτιώσω τον εαυτό μου και όπου έσφαλα θα διορθωθώ. Λάθη κάναμε και οι δύο, για τα δικά σου να φροντίσεις εσύ, εγώ δεν θα ασχοληθώ άλλο.

Ό, τι έγινε, έγινε για το καλό μου και προχωράμε.

Όπου και να' σαι, δε μου λείπεις

Είμαστε μακριά.. εδώ και 3 μήνες περίπου..

 Δεν μου έχει λείψει τίποτε απο εσένα. Λίγο μόνο οι αγκαλιές, αυτές που έχει χρόνια να νιώσω, αυτές που νιώθεις ασφάλεια και προστασία. Τίποτε άλλο.. Ούτε το σεξ, ούτε οι ανύπαρκτές συζητήσεις.. Ούτε καν εσύ όταν ήσουν καλός μαζί μου.. Έχω ξεχάσει πως ένιωθα όταν περνούσαμε όμορφα.. Ίσως γιατί πάνε χρόνια που εμέίς οι δύο δεν είμασταν ευτυχισμένοι.. Και απλά αναβάλλαμε το χωρισμό μας..
Ήξερα από την αρχή ότι δεν ταιριάζαμε, αλλά με τον καιρό, με τα χρόνια, αγαπηθήκαμε..

Αγαπηθήκαμε?

Εντελώς κοντά μου δεν σε ένιωσα ΠΟΤΕ. Τι ειρωνία! Να ξοδεύεις τόσα χρόνια απο τη ζωή σου αλλά ποτέ να μην δεθείς πραγματικά με τον άλλο.. Πλέον σήμερα πιστεύω πως όση αγάπη και να υπάρχει, αν δύο άνθρωποι δεν έχουν χημεία μεταξύ τους, καλύτερα να μην το παλεύουν. Και μαζί σου το κατάλαβα από την αρχή.. Με "αγαπούσες " υπό όρους!

Το μόνο που μου λείπει είναι ένας σύντροφος με κατανόηση και φυσικά αγάπη..

Προσπάθώ να φερθώ αξιοπρεπώς στο χωρισμό μας, έστω κι αν εσύ άρχισες ήδη τις ... κατηγορίες σου. Σε γνωστούς και φίλους! Ποσώς με ενδιαφέρει για να σου πω την αλήθεια.

 Το μόνο που με απασχολεί είναι να αναλάβεις τις υπευθυνότητες σου σωστά σαν πατέρας και να μην αφήσεις την κακία και την πικρία σου να επηρεάσουν το παιδί μας.  Το παιδί μου-μας και τα μάτια σου.

Όσο για μένα, μην ανησυχείς. Δεν θα μου λείψεις. Το μόνο που θα μου λείψει, αν δεν συναντήσω τον σύντροφο που μου λείπει, είναι η ιδέα που έχω σχηματίσει στο μυαλό μου.. Η ιδέα της αγάπης, της σχέσης, της συντροφικότητας και της οικογένειας.

Εύχομαι να βρεθεί αυτός που θα γίνει η αφορμή να ξεφύγω από αυτή την παγερή αδιαφορία που νιώθω τώρα για σένα..

Κατα τα άλλα, η ζωή μου συνεχίζεται καλά. Χαμογελώ με την ψυχή μου βλέποντας το μωράκι μας.

Ίσως έπρεπε να συναντηθούμε για να γεννηθεί αυτός ο υπέροχος άνθρωπος.

Real love??

Σκεφτομαι ότι έχω περάσει και την τρίτη δεκαετία της ζωής μου αλλά ακόμα δεν έχω βρει αυτό που λένε όλοι "αληθινή αγάπη". Και δεν μιλώ για ουτοπίες. Μιλώ για πράγματα απλά, καθημερινά. Να υπάρχει επικοινωνία, κατανόηση.. και αγάπη!
Φυσικά και έχω αγαπήσει, και αγαπηθεί, αλλά ποτέ δεν ένιωσα 100/100  ερωτευμένη  και ευτυχισμένη με κάποιον.. Και εχω αρχίσει να αμφιβάλλω. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι απλά να μην συναντήσουν ποτέ το άλλο τους μισό.
Θα μου πεις γιατί παντρεύτηκα? Αγάπησα. Αλλά Ποτέ δεν ένιωσα ολοκληρωμένη με αυτό τον άνθρωπο.
Εσεις? Έχετε βρει το άλλο σας μισό? Και αν ναι..πώς? Ήταν έρωτας με .. την πρώτη ματιά??

Συμβουλές παρακαλώ! :)

Αν-ηθικο διλημμα!

Συνήθισα την καθημερινότητα μου χωρίς τον πατέρα του παιδιού μου. Κάποιες μέρες ερχόταν και έμενε μαζί μας, κάποιες μέρες έμενε στο χωριό..Η ζωή μαζί του δεν μου λείπει καθόλου.

 Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να διαφωνήσω μαζί του για ο,τι δήποτε. Σκέφτομαι όμως: Eίναι καλύτερα να προχωρήσω με το διαζύγιο ή να μείνω μαζί του για χάρη του παιδιού; Aν μείνουμε μαζί, πιστεύω πως κάποιες μέρες θα έρχεται στο σπίτι και κάποιες θα μένει στο χωριό, θα δουλεύει και εδώ και εκεί όπως κάνει τώρα και το κυριότερο.. το παιδάκι μου θα έχει αναμνήσεις από τον μπαμπά του, ο οποίος τον αγαπά οφείλω να πω πάρα πολύ. Όσο για καυγάδες κλπ δεν πρόκειται να μαλώσω ούτε και μια φορά μαζί του, όπως και τώρα, άρα το παιδάκι δεν θα μεγαλώσει μέσα σε καυγάδες και εντάσεις. Και σκέφτομαι αφού είναι τόσο εγωιστής και προσπαθεί με το καθετί να με πληγώσει, σε κάποια φάση (το ξέρω ότι θα με μισήσετε τώρα απανταχού απατημένοι, αλλά μπήτε στη θέση μου) να βρω κάποιον άνθρωπο που να με αγαπά πραγματικά-αν βρω, και εννοείται όχι παντρεμένο ή δεσμευμένο, και να έχω παράλληλη σχέση. Να είμαι ευτυχισμένη και το παιδάκι μου να μην πληγωθεί χάνοντας τον πατέρα του... 

Σκέψεις κάνω.. Και ζητώ τη γνώμη σας... 

Goodbye my friend

New life

Πάνε τώρα σχεδόν 3 μήνες από τότε που έφυγα οριστικά από το "σπίτι" μας. Που όπως φαίνεται δεν ήταν ποτέ σπίτι μου, δεν το ένιωσα ποτέ δικό μου..

 Απορώ με τον εαυτό μου κάποτε.. Σαν να μην έζησα ποτέ στο χωριό του άντρα μου, έστω κι αν έμενα εκεί για 7 ολόκληρα χρόνια.. Δέν μου έλειψε τίποτα..Ούτε οι μακρινοί περίπατοι που κάναμε, ούτε τα λιγοστά άτομα που είχα γνωρίσει, ούτε οι τόσες ασχολίες που είχα εφευρει για  να γεμίζω τις ώρες μοναξιάς που περνούσα μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα..Ότι δεν περνούσα  καλά το ήξερα, αλλά τόσο χάλια βρε παιδάκι μου; Kαι να μην ξαναπάω ποτέ, δεν θα μου λείψει.

Ο σύζυγος αφού αντιλήφθηκε ότι η απόφασή μου είναι οριστική, σκαρφίστηκε κανά δυό λόγους να έρχεται και να μένει αρκετές μέρες μαζί μας.. Καλώς. Δέν έχω σκοπό να χωρίσω τον πατέρα απο το παιδί του. Θα ήθελα και το μωράκι μου να νιώσει την ζεστασιά μιας αγαπημένης-όσο γίνεται οικογένειας, και θα προσπαθήσω για αυτό. Αλλά πίσω δεν γυρνώ με τίποτα.

Η πεθερούλα έρχεται και βλέπει το εγγόνι της όποτε μπορεί και είμαι χαρούμενη για αυτό. Μπορεί απέναντι μου να ήταν αδιάφορη, αλλά αφού αγαπά το παιδί μου, οι τυπικές σχέσεις θα διατηρηθούν. Για χάρη του παιδιού και μόνο.

Μέσα μου όμως έχουν ήδη τελειώσει πολλά. Δεν έχω πια την ανάγκη να είμαι με τον άντρα μου και νιώθω και άσχημα που το συνειδητοποιώ και το ομολογώ έστω και ανώνυμα εδώ!Δεν έχω πια ούτε την ανάγκη να διαφωνήσω μαζί του. Διαφωνούσα και φώναζα όσο ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα. Όσο ήθελα να φύγουμε απο το χωριό του και να έρθουμε στην πόλη να μείνουμε.. Τώρα πια..Είτε έρθει είτε όχι... δεν με νοιάζει.. Ούτε η αδιαφορία της πεθεράς με ενοχλεί πια.. Κάποτε ήθελα τόσο πολύ να περνούμε λίγο καλύτερα οι δυο μας, για να περνώ και εγώ καλά αφού η οικογένεια μου ήταν μακρια.. Τώρα πια..Δεν χρειάζομαι το ενδιαφέρον της γιατί η οικογένεια μου είναι εδω...Mακριά και αγαπημένοι.

Επόμενο μέλημα μου να βρώ μια δουλίτσα- από το στόμα μου και στου Θεού τ'αυτί! Γιατί υποψιάζομαι ότι ο σύζυγος θα΄κάνει ότι μπορεί για να έχει το παιδάκι μου (του) κοντά του. Όσο κι αν δείχνει συγκαταβατικός τώρα, θα θέλει σίγουρα να επιστρέψει μόνιμα στο χωριό του- όπως μου είπε..

Σας αφήνω τώρα, και θα επιστρέψω σε λίγο! Ένα γλυκό παιδάκι κλαίει για φαγητό :)

My son, my sun

KAΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΖΩΗ ΜΟΥ